Ονομάζομαι Τζωρτζίνα Φιλιπποπούλου και είμαι 25 ετών. Έχω τελειώσει Ελληνική Φιλολογία και φέτος ολοκληρώνω το μεταπτυχιακό μου στο τομέα της μετάφρασης ενώ παράλληλα εργάζομαι σε δύο δουλειές.
Ξεκίνησα να τρέχω πριν απο πέντε χρόνια περίπου με αφορμή μια παρέα δρομέων που είχα την τύχη να γνωρίσω. Στην αρχή έτρεχα περιστασιακά μικρόυς αγώνες 5-10 χλμ, για να φτάσω σήμερα να λέω ότι “δεν θα μπρούσα να ζήσω χωρίς αυτό”. Σιγά-σιγά άρχιζε να αποτελεί μέρος της καθημερινότητάς μου και άρχιζα να βλέπω σαν πρόκληση τα όλο και περισσότερα χιλιόμετρα.
Όμως η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα και το μεγαλύτερο όνειρο που μου δημιουργήθηκε ήταν φυσικά να τρέξω τον κλασσικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Κάθε χρόνο τον παρακολουθούσα ως θεατής και κάθε φορά γεννιόταν μέσα μου αυτό το κρυφό όνειρο που φοβόμουν να εκδηλώσω : να καταφέρω και εγώ κάποια στιγμή στη ζωή μου να βρεθώ ανάμεσα σε όλους εκείνους που τερμάτιζαν με δάκρυα στα μάτια στο Καλλιμάρμαρο στάδιο αυτή την τόσο απαιτητική αυθεντική διαδρομή. Έτσι ένα χρόνο πριν, το 2018, χωρίς να το σκεφτώ πολύ, πήρα αυτή την απόφαση. Το προπονητικό πρόγραμμα που ακολούθησα το είχα φτιάξει κατά βάση μόνη μου με μόνη βοήθεια κάποιες συμβουλές από το διαδίκτυο και τον περίγυρό μου που είχαν τρέξει ξανά αυτή τη διαδρομή. Από το καλοκαίρι μέχρι και τον Οκτώβρη είχα τρέξει τρεις ημιμαραθωνίους (εκ των οποίων ο ένας ήταν σε βουνό), δεν είχα φτάσει ποτέ όμως πέρα από αυτά τα 21 χλμ κάτι που έκανε πολλές φορές τους γύρω μου να αμφισβητούν για το αν τελικά θα κατάφερνα να τερματίσω αυτή τη δύσκολη διαδρομή των 42χλμ. Πολλοί ήταν εκείνοι που επέμεναν να μην το προσπαθήσω καν, ότι θα τραυματιζόμουν ή στην καλύτερη απλά θα τα παρατούσα.
Στην εκκίνηση του αγώνα τα συναισθήματά μου ποίκιλαν από ανυπομονησία και ενθουσιασμό μέχρι άγχος και φόβο για το τι θα ακολουθούσε τις επόμενες ώρες. Καθ’όλη τη διάρκεια του αγώνα έλεγα μόνο μια φράση από μέσα μου: ”Θα τερματίσω αυτό τον αγώνα ακόμα και αν χρειαστεί να μπω μπουσουλώντας στο Καλλιμάρμαρο”. Όλη η ενθάρρυνση των ανθρώπων που συνάντησα, όλη τους η αγάπη, η αλληλεγγύη και η αλληλοβοήθεια των συναθλητών μου, τα χειροκροτήματα και οι κραυγές των παιδιών καθ’όλη τη διάρκεια του αγώνα, όλος ο πόνος, η επιμονή και υπομονή που χρειάστηκε να υπομείνω είναι μερικά από αυτά που θα μείνουν ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Όσο τρελό κι αν ακουστεί δεν ένιωθα ότι έτρεχα, δεν καταλάβαινα πότε περνούσαν τα χιλιόμετρα και πότε τελικά με δάκρυα στα μάτια, μετά από έξι ώρες,με συνεχή πόνο και στα δύο ισχία από το 20ο χιλιόμετρο, κατάφερα να ζήσω εκείνη τη στιγμή που τόσα χρόνια λαχταρούσα αλλά δεν τολμούσα να ζήσω. Θυμάμαι πως η πρώτη φράση που είπα όταν τερμάτισα ήταν: ”θα περιμένω έναν ολόκληρο χρόνο να το ξαναζήσω;” Και πραγματικά εκείνη τη μέρα πήρα την απόφαση όσο ζω και αντέχω να ξαναζω κάθε Νοέμβρη αυτή την εμπειρία.
Έχοντας πάρει αυτή την απόφαση τον Απρίλη του ’19 γράφτηκα στην ομάδα της Μαρίας Πολύζου για δρομείς αντοχής, με σκοπό να τρέξω ξανά την ευθεντική διαδρομή,να βελτιώσω το χρόνο μου και φυσικά αυτή τη φορά να το απολαύσω στο έπακρο.
Πλέον το τρέξιμο αποτελεί μέρος της καθημερινότητάς μου παρόλο το βαρύ πρόγραμμα που έχω. Εκτός από τις δυο εβδομαδιαίες προπονήσεις με την Marathon Team Greece προσπαθώ να τρέχω σίγουρα ένα-δυο long run μέσα στο μήνα είτε με τη μορφή κάποιου αγώνα είτε απλής προπόνησης.
Εκτός από την αλλαγή που έχω δει στο σώμα μου(μείωση λίπους,αύξηση αντοχής), το τρέξιμο αποτελεί για μένα μορφή ”ψυχοθεραπείας” αφού με κάνει να ξεχνάω κυριολεκτικά τα πάντα. Σε περιόδους πίεσης, άγχους, στεναχώριας είναι το πρώτο πράμα που θα σκεφτώ να κάνω για να νιώσω καλύτερα.
Αν έπρεπε να δώσω μια συμβουλή στα νέα κορίτσια εκεί έξω: απλά δοκιμάστε το. Βάλτε τα πιο πρόχειρα ρούχα που έχετε και πηγαίνετε στο πιο κοντινό πάρκο σας, ξεκινήστε να τρέχετε χωρίς να σκέφτεστε τίποτα.
Είμαι σίγουρη ότι θα κάνετε το ίδιο και την επόμενη και την μεθεπόμενη μέρα. Και φυσικά, ένα μήνυμα προς όλους και όλες: Ποτέ μη σκεφτείτε ότι δεν μπορείτε και ποτέ μην αφήσετε κανέναν να σας πείσει ότι ΔΕΝ μπορείτε. Όταν σας πουν κάτι τέτοιο, απαντήστε: ”απλά δες με”. Και κάντε το όνειρό σας πραγματικότητα. Γιατί όπως λέει και το σλόγκαν της ομάδας μας : NOTHING IS IMPOSSIBLE.
